Recensie Framed ★★★1/2

Acht acteurs willen iets aankaarten in Framed dat Karolien Verlinden regisseerde. Dat ze meer zijn dan hun lichaam. Dat hun lichaam weliswaar mee maakt wie ze zijn (geworden). Maar vooral ook hoe ze zichzelf leerden aanvaarden. Een bijzonder actueel en relevant onderwerp dus, zeker als je weet dat jongeren op sociale mediaplatformen onrealistische schoonheidsidealen voorgeschoteld krijgen. Op dat vlak lijkt er niets te veranderen, wat de covers van de boekskes (mannen- en vrouwenbladen) met generatie X deden, doen nu social media kennelijk met Generatie Alfa en Z. Aanvankelijk valt Framed, waarin 8 acteurs bewegen en dansen terwijl we hun anekdotes op tape horen op een live muzikaal bedje van synths (Hantrax) en trombone (Nabou Claerhout) wat licht uit wegens wel erg oppervlakkig. Gaandeweg boort Framed dan toch enkele thema’s aan zoals fatshaming en racisme. Maar meer dan die aanstippen doet de voorstelling helaas niet. Dat had meer uitgewerkt mogen worden, verdiept zeg maar. Vormelijk zit Framed ironisch genoeg dan weer wat gevangen in het eigen kader.

Al van bij de start hebben we het gevoel dat Framed wat clean en afstandelijk overkomt. Dat de acht acteurs op een behoorlijke afstand blijven op het podium en ook onderling aanvankelijk ruimte vragen en krijgen van de anderen – ze lijken in het begin zelfs wat weg te stappen van elkaar (misschien met als bedoeling om de maatschappij voor te stellen die zich distantieert van anders zijn)  -, heeft daar grotendeels mee te maken. Maar ook de getuigenissen die ze niet live brengen helaas. Daardoor kruipt de voorstelling jammer genoeg nooit onder de huid. De emotionele laag ontbreekt gewoon.

Nabou laat weten dat ze grote borsten heeft, en dat eigenlijk altijd al wou. Als kind werd haar wijsgemaakt dat ze van korstjes eten grote borstjes zou krijgen, en dus heeft ze wel wat korsten (van het brood) gegeten. Of ze ook kan verbranden in de zon, krijgt ze wel eens als vraag. Maar, zo geeft ze ook mee aan de jongeren in de zaal, omwille van haar huidskleur durft er ook al eens een buschauffeur gewoon voorbijrijden als ze de bus wil nemen…

Adina Macpherson blijkt dan weer tevreden over haar lichaam. Haar rondingen vindt ze een troef wat ze ook even aantoont door kort te twerken. Maar later stelt ze dat ze niet op één been kan staan, want anders denken mensen dat ze lui is. En die vetrolletjes van der blijkt ze toch maar te camoufleren onder losse kledij om er geen opmerkingen over te krijgen.

Al vroeg in de voorstelling is het een verademing om Gytha Parmentier te zien en horen. Zij voegt namelijk als eerste dans toe aan Framed dat tot dan eigenlijk niet verder geraakt dan wat stappen. Gytha integreert de golvende beweging in haar fuchsia jurk waaronder we zilverkleurige glitterkledij zien. De jonge vrouw straalt zo iets intergalactisch uit maar tevens ook iets klassevols. Gytha laat weten dat haar voornaam niet haar echte voornaam is. Tot aan de deadline (zeven dagen na de geboorte van haar) hebben haar ouders gewacht om haar geboorte aan te geven bij de burgerlijke stand. Ze hebben haar in extremis kennelijk als naam Céline gegeven, een naam waar ze zich niet mee identificeert sinds ze vijf à zes jaar was. Toen gebruikte ze al andere meisjesnamen op school.

Céline Parmentier vond ze te veel finesse uitstralen voor het baldadige type dat ze is. In haar dans integreert ze dan ook de twee vuisten maken alsof ze een stuur vastheeft, of houdt ze die in de lucht alsof ze een krachtpatser is. Maar ook doet ze Céline na, hier heerlijk spottend met het chi-chi gehalte van die voornaam door haar handpalm horizontaal te houden, een beetje onder haar haar, en dan wat lucht op en neer te pushen om zo haar coiffure te accentueren. Héérlijk.

Britt Lemmens’ verhaal doet dan weer denken aan de VRT MAX-serie De Club. Ze stelt dat ze als tiener ineens veel last kreeg van haargroei. Maar ook dat ze na een tijd haar regels niet meer kreeg. Na heel wat pendelen tussen dokter en gynaecoloog kwam ze uiteindelijk bij een endocrinoloog (hormoonspecialist) terecht die haar zei dat ze meer testosteron (mannelijk geslachtshormoon) in haar lichaam heeft dan oestrogeen (vrouwelijk geslachtshormoon). Er zit dus meer man in haar dan vrouw. Iets waar ze mee heeft leren leven, ook met de haargroei die daarbij komt kijken.

Het zijn maar vier van de acht verhalen die we te horen krijgen in Framed dat qua concept wat doet denken aan een gedanst optreden van Fred Again. met dat verschil dat er geen video te zien is. Net dat missen we, en zou het feit dat we de acht performers niet live horen spreken kunnen compenseren door er gezichtsexpressie op het scherm aan toe te voegen en dus ook een emotionele laag die meer dan welkom is (terwijl de backdrop nu voor geen toegevoegde waarde zorgt). Al kan het ook dat video te veel met de aandacht gaat lopen en de dans (hoe banaal die soms ook is) wat zou kunnen doen ondersneeuwen.

Inhoudelijk mocht Framed volgens ons dus wat meer diepgang krijgen en vormelijk zit de voorstelling wat vast in het eigen kader waardoor dit uurtje theater helaas niet onder de huid kruipt. Het neemt niet weg dat vooral de prestaties van Gytha, waar we maar niet genoeg van krijgen en die ook nu weer delivert (wij hopen trouwens stiekem dat er ooit een artistieke baby tussen haar en Pommelien Thijs mag ontstaan), Britt en de live muziek op trombone van Nabou ons ontzettend wisten te boeien.

< Bert Hertogs >